Manic Eden – Manic Eden

Manic Eden – Manic Eden

Jaar van Release: 1994

Label : CNR

Manic Eden bestond uit ex-leden van Whitesnake en Little Ceaser. In 1994 richtte Van den Berg een nieuwe band op, Manic Eden, samen met de Rudy Sarzo (bassist) en Tommy Aldridge (drummer) van Whitesnake. Jammer genoeg beleeft het maar bij dit enige wapenfeit het album Manic Eden. Dit project kwam tot stand als gevolg van het besluit van David Coverdale, om begin jaren negentig om ruimte te maken voor zijn solo behoefte. De overige bandleden gingen niet bij de pakken neerzitten en de overige bandleden grepen deze mogelijkheid aan om een nieuwe band te gaan vormen.  Als zanger werd in eerste instantie James Christian aangetrokken, maar deze zou het niet lang volhouden en werd al voor de opnames ontslagen. Als vervanger werd Little Ceaser zanger Ron Young binnen gehaald. De muziek was al voor het grootste gedeelte al geschreven door Ad Vandenberg. Na de komst van Ron Young werden de composities afgemaakt en had deze hierin ook een bijdrage. Het album werd uiteindelijk uitgebracht op 24 Maart in 1994. Het album bevat melodieus blues georiënterende hardrock. Ook speelde hij mee op het bluesalbum van Paul Rodgers, vanaf het begin een enorme invloed van hem, een eerbetoon aan Muddy Waters. Na één album en een tournee door Frankrijk en Japan keerde Van den Berg weer terug naar Whitesnake.

 Eigentijds hardrockplaat van een gelegenheidsformatie, de hoes is wederom gemaakt door Adje Vandenberg, dit keer niet zoals op de Vandenberg albums, maar een abstracte schilderij.

Ik werd, vanaf de opener Can You Feel It, direct gegrepen door de back-to-basic sound van deze vier heren. De sound is groovy, bluesy, ruig en de spelvreugde is duidelijk hoorbaar. Het doet me niet echt denken aan Whitesnake, hooguit aan het oudere materiaal. Als ik het dan toch ergens mee zou moeten vergelijken, zou het met Bad Company, The Free of Thunder zijn.

 Ron Young kende ik nog niet, maar hij wist me wel direct te overtuigen met zijn veelzijdige, doorleefde zang. Ook de rest van de band is dik in orde, met ervaren muzikanten die hun vak verstaan. Niet zozeer vernieuwend, maar wel met verve uitgevoerd.

 De songs zijn stuk voor stuk dik in orde. Hoogtepunten voor mij zijn het melancholische Do Angels Die, het prachtige Dark Side of Grey en heerlijk voortsjoekerende Ride the Storm.

Jammer dat het project van Manic Eden slechts beperkt bleef tot deze plaat. Het had echter ook een positief effect, want Adje Vandenberg keerde terug bij Whitesnake om daar samen met David Coverdale een ijzersterke plaat te maken, die drie jaar later het levenslicht zou zien.