Holy Soldier-Holy Soldier

HOLY SOLDIER – HOLY SOLDIER

JAAR VAN RELEASE: 1990

LABEL : A&M

Het is jammer dat sommige bands nooit mainstream zijn geworden, omdat er veel goede bands in het genre waren. Binnen de christelijke markt waren er dan ook veel goede bands. Als het gaat om glam metal, zijn natuurlijk Stryper, Whitecross, Bloodgood, Barren Cross en enkele anderen de paradepaardjes van de scene. Maar er was een band die echt goede albums maakte (de eerste twee althans) en tot op de dag van vandaag geniet ik er heel veel van.

Het haar was er, de make-up was er, de superstrakke jeans was er, de kostuums waren daar en de zogenaamde macho-aantrekkende meisjes met prachtige poses in de hoes waren er. Dus, is er enig verschil met alle overvloed van andere bands die de glamour-metalscène in die tijd regeerden? Nou ja en nee.

Eerst en vooral: het probleem met deze band is dat ze uitkwamen in 1990 toen glammetal en heavy metal in het algemeen begon af ​​te nemen en / of tendensen te veranderen. De lichte benadering van hun muziek was misschien hun tweede zonde (klinkt ironisch in een christelijke band he!), Maar aangezien heavy metal zwaardere sferen bevat, klinkt dit absoluut te melodieus en valt dan tussen hardrock en metal of te wel tussen wal en schip.

Het tweede aspect dat genoemd moet worden is de zang, want de stem van Stephen Patrick is iets dat ik niet eerder heb gehoord. Het is vrij duidelijk dat hij heel erg in de stijl van die jaren 80 heavy metal zangers zingt, maar hij is geen Michael Sweet, Dale Thompson, Rob Halford of andere hoge zangers.

Met betrekking tot de nummers, ze zijn echt pakkend, met refreinen, die neigen tot meezingen en in sommige gevallen zijn deze zelfs krachtiger (niet zwaarder) dan die van bijvoorbeeld Motley Crue.

‘Stranger’ is een snelle track met geweldige zang, catchy refrein en een mooie riff, maar toch een krachtige opener voor een glamour-metalband.

‘See no evil’ ‘volgt en het is een mid-tempo nummer, radiovriendelijk georiënteerd. Het is niet het topnummer, maar mist de punch. Ik zou zeggen dat het meer dan wat dan ook vocaal wordt gedreven.

Er zijn zoals je misschien zou verwachten de ballades, die niet mogen ontbreken in die tijd: ‘The Pain Inside Of Me’ & ‘Eyes Of Innocence’. Hoewel de meeste bands ze als romantische liedjes zouden gebruiken, zingen deze jongens meer over introspectieve aspecten van het leven en niet noodzakelijk over een liefdesverhaal. Ze zijn gitaargestuurd, dus de toetsen zijn niet aanwezig, wat over het algemeen niet gebruikelijk is.

‘Cry out for love’ is een zware mid-tempo track met ballen. De hoofdriff en melodie is echt goed. ‘Tear down the walls’ is weer een snel nummer en met de nodige gitaarvullingen. Als een aanvullende opmerking werd dit album geproduceerd door David Zaffiro van Bloodgood, dus dit is waarom het duidelijk gitaar gedreven is. ‘Love me’ is een andere radio-georiënteerde track met een meezingbare en lichte sfeer, maar inderdaad een van de betere songs.

Mocht van de glamourtijden van weleer houden met referentie aan (Firehouse, Guardian, Slaughter, White Lion) , dan is dit iets voor jou. Als je van heavy metal houd, met een ‘lichte’ atmosfeer, meezingrefreinen, mooie flow en positieve berichten, dan kun je deze zonder enige spijt aanschaffen.