Dream Theater-Metropolis Pt2: Scenes From A Memory

DREAM THEATER – METROPOLIS PT2: SCENES FROM A MEMORY

JAAR VAN RELEASE: 1999

LABEL : YTSE YAM RECORDS

Na het album Falling Into Infinity (1997) was het tijd voor Dream Theater om het muzikale roer om te gooien. En dat gebeurde: Derek Sherinian (hij hing blijkbaar te veel de ‘rockster’ uit?) werd ontslagen en Jordan Rudess – die al bij het Liquid Tension Experiment met Mike Portnoy en John Petrucci had gewerkt – werd zijn vervanger.

Dream Theater besloot om een conceptalbum te maken. Een gewaagde missie, zeker voor een progmetalband. Maar uiteindelijk bleek dat een goede zet, want van Metropolis PT2:Scenes From A Memory werden maar liefst meer dan 500.000 exemplaren verkocht! Het nummer Metropolis Part 1 staat op Images And Words (1992) en eigenlijk wilde Dream Theater gewoon een nummer met de titel Metropolis PT2 uitbrengen, maar het werd dus een heel album.Muzikaal gezien is Metropolis PT2 een prachtplaat die vooral gekenmerkt wordt door diversiteit, duizelingwekkende tempowisselingen en adembenemende, snelle gitaar- en keyboardsolo’s. Zeer positief en opvallend is ook dat op dit album de tracks in dienst staan van het album en dat komt de muziek en de afwisseling zeer ten goede. Het maakt Metropolis PT 2 tot een van de beste Dream Theater-albums.

Vooral nummers als het bombastische Home, het bijna onnavolgbare instrumentale The Dance Of Eternity en de twee prachtige ballads Through Her Eyes en The Spirit Carries On maken dit album tot een progressief metaljuweeltje. De afwisseling tussen de ballads en de typische progmetal van Dream Theater werkt op dit album meer dan uitstekend. Helaas zijn de teksten nogal rommelig en is aan het verhaal – een liefdesdriehoek tussen een vrouw en twee mannen – geen touw vast te knopen.

Maar dat is dan ook het enige minpuntje van deze prachtige plaat, die overigens geproduceerd werd door Portnoy, Petrucci en niemand minder dan Kevin Shirley. De platenmaatschappij was natuurlijk niet zo blij met Metropolis PT2, omdat het absoluut geen commerciële plaat was, maar het commentaar van Portnoy daarop was: “Fuck radio!, Fuck the record company!, Fuck producers!” Duidelijke taal, toch?