Jaar van release: 2023
Label: Blackened Recordings
Eigenlijk vanuit het niets meldde Metallica een aantal maanden geleden dat er een nieuw album aankwam. In de tussentijd draaide de marketingmachine op volle toeren, werd een Europese toer met leuke supportacts aangekondigd (steeds twee shows op één plek met verschillende setlists en verschillende voorprogramma’s). Het elfde studioalbum van Metallica gaat verder waar we inmiddels alweer zeven jaar geleden gebleven waren.
Een nieuw Metallica-album, dat houdt de gemoederen in de metalwereld altijd gelijk goed bezig. Sinds de band qua stijl in 1991 een flinke ommezwaai maakt met het in de volksmond genoemde Black album, wordt Metallica vaak verguisd. Het vermeende zwakke drumwerk van Lars Ulrich, het alleen maar kunnen soleren door Kirk Hammett met zijn wah-wah-pedalen en onder andere de Napster-rechtszaak zorgen voor een forse Metallica-afkeer. En dat wordt alleen maar meer met de albums ‘Load’ en ‘Reload’. Van ‘St. Anger’ weten we allemaal wat daar mis mee is. Met ‘Death magnetic’ wordt er deels terug gegaan naar de begintijd, ‘Hardwired…’ is een wat minder vervolg. Overigens zijn er ook heel wat nieuwe Metallica-zieltjes gewonnen de afgelopen jaren. Met het 11e album ben ik benieuwd wat er nu gebracht wordt. De albumcover is in ieder geval weer een typische Metallica-hoes, namelijk tegendraads ten opzichte van wat het gros van de metalbands presenteert. Door de promotie op You Tube waarbij elk nummer al te horen en te zien is ga je de nummers toch beluisteren en na een aantal luisterbeurten ga je het album steeds meer waarderen. Velen zijn natuurlijk hongerig naar het meer agressievere thrash werk van weleer na het luisteren van het album. Maar goed, de heren zijn ouder en wijzer geworden. Dat vuur is er een beetje uit en heeft plaats gemaakt voor meer introspectieve teksten en een wat progressievere manier van spelen. De teksten van het album zijn erg persoonlijk en gaan vaak over James Hetfield’s worsteling met alcohol en andere demonen. Daar past deze muziek dan ook wel beter bij dan het mitrailleur werk van de eerste albums. Die kwetsbaarheid die op het album wordt getoond, die voorheen het toonbeeld was van machismo is de band nu niet bang om hun gevoeligere kant te omarmen. Prima toch.
Daarnaast werd al een viertal nummers van ’72 Seasons’ vroegtijdig op het publiek losgelaten zodat de fans zich al terdege konden gaan voorbereiden op de nieuwe plaat en toer.
Met deze vier nummers (‘Lux Aeterna’, ‘Screaming Suicide’, ‘If Darkness Had A Son’ en het titelnummer) was het besef, dat ik niet te snel met mijn oordeel klaar moest gaan staan. Pas na een flink aantal luisterbeurten gingen de tracks meer leven.
Wat tracks als ‘Screaming Suicide’ (muzikaal beïnvloed door de NWOBHM, heerlijk!) en het voor mij briljante ‘If Darkness Had A Son’ verder duidelijk maakten is dat James Hetfield erg diepgegaan is als het om de teksten gaat. Mede daardoor gaan de songs meer en meer tot de verbeelding spreken. Leef je maar eens in in het leven van de rockster die nog eens de afkickkliniek in moest omdat hij de verleidingen niet kon weerstaan en zijn huwelijk zag mislukken. Het zal zijn sporen hebben getrokken op de getatoeëerde ziel van de frontman en dat is te horen. Ook ‘Crown Of Barbed Wire’ gaat niet over roosjes en is muzikaal een spannende trip, vooral als het om de riffs gaat. De melodielijn van de zang snap ik niet helemaal, maar dat zal nog wel groeien, zoals eigenlijk alle tracks op ’72 Seasons’ niet na één luisterbeurt beklijven, maar na een aantal keer horen juist hun eigen leven gaan leiden. De titel van het album/titeltrack slaat op de eerste achttien jaar in het leven van een mens, de periode dat je wordt gevormd door ervaringen en andere invloeden van buitenaf. Een interessant gegeven dat erg past bij het graven naar antwoorden over zichzelf door een man als Hetfield.
‘Chasing Light’ gaat ook weer meer richting het riffmonster dat Metallica in de jaren tachtig vooral was. De gitaarsolo van Kirk Hammett klinkt echter wel verrekte bekend. Om hem daaropaf te rekenen zou echter flauw zijn, want de inmiddels grijze snarenplukker blijft een prima gitarist (nee, niet op alle nummers stond zijn wah pedaal aan) en als je dan al wat jat, kun je dat het beste van jezelf doen, dat scheelt rechtzaken. Dat geldt overigens voor de gehele band, want op ‘Too Far Gone’ hoor ik toch echt een riedeltje dat zo uit ‘The Four Horsemen’ (of ‘The Mechanix’) had kunnen komen. Zelfs de gitaarsolo doet aan dat nummer denken
Een track die apart begint met een lekker swingend intro met Lars Ulrich en Robert Trujillo in de hoofdrol is ‘Sleepwalk My Life Away’. Tijdens de première van het album in de Pathé bioscopen daags voor de releasedatum noemde Trujillo deze track Metallica’s ‘surf-song’. Hoewel swingend en mid-tempo gaat het ook in dit nummer echter vooral om de lekkere gitaarriffs.
Het lange ‘Inamorata’ sluit het album in ruim elf minuten af. Door de lengte is de track episch te noemen, de opbouw is spannend maar kent ook nogal vreemde stukjes zang. In het midden van ‘Inamorata’ zijn mooie Queen-achtige gitaarharmonieën te horen. De riffs zijn in mijn oren door Black Sabbath beïnvloed, lekker laag en traag gespeeld en swingend als een stoomtrein. Ook dit nummer is een track waar je even de tijd voor moet nemen voordat het echt begint door te dringen.
Op het artwork na (wat een vieze kleur geel, uiteraard een kwestie van smaak) ben ik erg onder de indruk van het nieuwe werk van een van de grootste metalbands uit onze tijd. De heren Hammett, Hetfield, Ulrich en Trujillo laten met ’72 Seasons’ weten nog steeds een goed nummer te kunnen schrijven en opnemen. Zelfs Lars Ulrich maakt op dit album indruk (als drummer bedoel ik) en dat is wel eens anders geweest.
Verwacht als fan geen nieuwe ‘Kill ’em All’ of ‘Master Of Puppets’. Dat is ’72 Seasons’ uiteraard niet. Vernieuwend is Metallica al lang niet meer. Dat betekent echter niet dat het viertal geen goede platen meer kan maken. Dat kunnen ze namelijk wel; in mijn oren levert de band met ’72 Seasons’ het beste album van het ‘Trujillo’ tijdperk af, dat ook alweer twintig jaar duurt. Waar verscheidene voorgaande Metallica albums nog wel een wat te wensen over lieten qua productie, is daar nu geen enkele sprake van, het album is voorzien van een vol dynamisch geluid, waarbij de individuele instrumenten duidelijk van elkaar te onderscheiden zijn en de zang ook beter tot zijn recht komt.
Al met al zeker geen onaardig album. Na een paar keer luisteren begon het me steeds meer te behagen en ben ik blij dat ik het toch een kans heb gegeven.
Als we dan toch een punt van kritiek aan moeten stippen is dat het met 77 minuten best een lange zit is. En dat veel van de nummers best iets korter hadden mogen duren, maar dat zijn details voor kniesoren. ’72 Seasons’ biedt alles wat we anno 2023 van een Metallica album mogen verwachten.
