Richie Sambora-Stranger In This Town
Jaar van Release: 1991
Label: Mercury
Terwijl Bon Jovi een langere pauze had, was Jon Bon Jovi niet de enige die een soloalbum uitbracht. De leadgitarist van de band, Richie Sambora, besloot zijn vleugels uit te slaan en ook een soloalbum uit te brengen. Richie stapte uit de schaduw en nam zowel de leadzang als de meeste gitaartaken op zich. En net als Jon op zijn soloalbum nam Richie een paar vrienden mee, waaronder collega-bandleden van Bon Jovi, Tico Torres en David Bryan. Op bas had hij Tony Levin, maar op één nummer had hij ook Randy Jackson, die ook aan Jon’s soloalbum werkte. Het grootste gastoptreden op het album zou een van zijn idolen zijn, Eric Clapton op Mr. Bluesman.
Over Blues gesproken, Richie bleef niet bij hetzelfde Bon Jovi-geluid. Hij schudde de boel op en concentreerde het album op meer een bluesgeoriënteerd geluid. Het album is op 3 september 1991 uitgebracht en zou nummer 36 in de Billboard Hot 100 bereiken en nummer 20 in de Britse hitlijsten. Hij zou officieel drie singles uitbrengen, evenals één promo-single. Geen enkele bereikte de Top 40, maar ze hadden ook matige airplay. Richie heeft misschien niet zoveel albums verkocht als Jon, maar voor mij had hij het interessantere album van de twee.
Mijn versie is het orignieel en niet de Japanse heruitgave van 2020 en werd geleverd met een bonustrack, de cover van Jimi Hendrix’s “The Wind Cries Mary”. Je kunt je geen Japanse editie voorstellen zonder een bonustrack. Zijn solowerk geeft ons de kans om te horen hoe goed Sambora zijn vocale capaciteiten zijn.
Het album opent met “Rest in Peace” , een sfeervol, bluesachtig stuk waarin Richie spaarzaam de licks plaatst terwijl David Bryan de georkestreerde geluiden speelt. Richie’s zang is ook spaarzaam, niet een geweldige opener. Het nummer is meer een opening voor “Church of Desire” dan een nummer op zichzelf, maar de toon is gezet en we weten dat dit GEEN album in Bon Jovi-stijl gaat worden. Wanneer “Church of Desire” binnenkomt, gaat het tempo omhoog, blijven de bluesachtige riffs komen en komt Richie’s zang krachtig binnen. Het nummer is gepolijst en goed geproduceerd, waardoor het geen pure blues is, maar gewoon de essentie ervan.
Het titelnummer, “Stranger in this Town” is geen ballad, maar een vertraagd bluesnummer. Het voelt als een Clapton-deuntje, wat geen verrassing is, aangezien Richie het spel van Eric Clapton crediteert omdat hij hem gitaar heeft geleerd. Maar geen Clapton hier, want dat komt later. Dit is een nummer waarvan Jon Bon Jovi waarschijnlijk had gedacht had het maar voor Bon Jovi had bewaard.
De eerste single van het album was “Ballad of Youth” , die naar #63 ging in de Billboard Hot 100 en #13 in de Mainstream Rock-hitlijst. De openingsgitaarnoten zijn boeiend en als het nummer begint, krijgen we een vrolijker temponummer en het meest rockend van het stel tot nu toe.
Dan zijn we met “One Light Burning” terug bij meer bluesier getinte nummers. De percussie op dit nummer is geweldig. Randy Jackson speelt hier de bas en zet een soepele, gladde groove neer. Een softer nummer waarin Richie een emotionele kant laat zien. Absoluut mijn favoriet van het album, dit nummer is geweldig goed opgebouwd.
Richie werkte voorafgaand aan dit album samen met Eric Clapton en als gevolg daarvan schreef dit nummer en vroeg Clapton of hij wilde mee spelen op het nummer “Mr. Bluesman” gaat over een jonge jongen die gitaar wil spelen en waarom zou je dan Mr. Bluesman niet zelf de solo laten doen. Het nummer begint wat vrolijk, maar zakt terug naar een langzamer bluesachtig nummer. Richie’s zang in het refrein is opvallend en zijn coupletten geven het bluesgevoel, die dit nummer nodig heeft.
Het volgende nummer, “Rosie”, is eigenlijk geschreven voor het album ‘New Jersey’ en geschreven door Richie, Jon Bon Jovi, Desmond Child en Diane Warren en als gevolg daarvan is het het meest Bon Jovi-achtige nummer op het album. Het is te vrolijk en het heeft wel een pakkend refrein.
“River of Love” brengt ons terug naar een beetje bluesachtige stijl met een boogie-achtige opening en naar misschien meer een nummer in de Badlands-stijl. Er is wat minder baswerk, maar wel een goede solo en misschien wel het zwakste nummer, aangezien het mij niet echt veel doet.
Op “Father Time” doet David een geweldige orkestratie in de opening en dan crasht het nummer voordat het weer langzamer wordt, terwijl Richie’s zang l humeurig en emotioneel lijkt. Het lied heeft een droevig karakter alsof Richie vader tijd smeekt om hem meer tijd te geven om bij de vrouw te zijn van wie hij houdt nadat ze hem heeft verlaten. Het hoogtepunt zijn volgens mij de keyboards van David, omdat ze het nummer zo’n geweldige sfeer geeft.
Het originele album eindigt met ‘The Answer’ . In een akoestische ballad richt Richie zich op gitaar en zang. Opnieuw een topprestatie op zanggebied. Hier besef je de grootsheid van Richie Sambora en zijn talent.
