Takara-Taste of Heaven
Jaar van Release: 1995
Label: Geffen
Het tweede album van de band met de bezetting van Jeff Scott Soto (zang/toetsen), Neal Grusky (gitaar, Carl DeMarco (bas) en Robert Duda (drums), waarbij Bob Daisley een gastoptreden maakte op bas. Er zijn natuurlijk ook wat toetsen te horen, gedaan door niemand minder dan Jeffs toenmalige vriendin Julie Greaux!
Het eerste album Takara’s ‘Eternal Faith’-album hierop zou Jeff Scott Soto slechts als een soort van studiomuzikant fungeren en zei Jeff Scott Soto zei dat hij geen lid was van Takara en dat hij het als een gunst deed. Nou, een paar jaar later zijn we terug met het tweede Takara-album en wie zingt er? Het is natuurlijk deze ene meneer Jeff Scott Soto. Nadat de band in Japan zoveel succes had met ‘Eternal Faith’, wilde de Japanse platenmaatschappij nog een album en wilde dat alleen doen met Jeff op zang. Jeff wilde zijn goede vriend, Neal Grusky, niet in de steek laten. En om te voorkomen, dat zijn vriend zijn platencontract verloor, was Jeff de man met wie hij was overeengekomen om weer de zangpartijen op te nemen en het album te produceren en mixen.
“When Darkness Falls” opent het album met een goede riff van Neal Grusky. Een vrolijke, melodieuze rocknummer met geweldige zang van Jeff en een pakkend refrein. Carl’s bas dreunt mee en Robert’s beukende drums zorgen er allebei voor een geweldige groove. En dan komt Neal terug met een geweldige solo en voegen de keyboards van Julie naar het einde toe een aantal leuke elementen toe aan het nummer. Dan krijgen we “Days of Dawn” dat in dezelfde lijn ligt als het vorige nummer.
“Your Love” begint akoestisch en gaat dan voluit, maar het is geen ballad. Jeff zingt een octaaf hoger. Dit is een van de twee nummers waarop Bob Daisley bas speelde.
Het andere nummer waar Bob bas op speelde is “December” en wat mij betreft het beste nummer van het album. Het nummer begint met a capella harmonieën en vervolgens met de volledige band. Nog een prachtige hardrocknummer.
Openend met keyboards a la Journey, krijgen we een ballad met als titel “Last Mistake” . Met een emotionele zang valt Jeff het nummer aan. Het nummer klinkt als elke andere ballad uit de jaren 80 (maar we zijn opnieuw in 1995). Niet het beste nummer op het album.
Gelukkig brengt het titelnummer, “Taste of Heaven”, het rockgehalte weer terug, Hoewel het refrein geweldige harmonieën kent, zoals het grootste deel van het album, is het gewoon helemaal niet zo spannend of origineel, maar wel een lekker voortstuwend nummer. Volgende…
“Sacred Pleasure” heeft een geweldige openingsriff en is een beetje anders vormgegeven. Eindelijk een beetje variatie. Ook de vocale aanpak is anders. Er is geen volledig refrein waarmee je meezingt en in dit geval is dat maar goed ook. En als klap op de vuurpijl is er de solo let wel een keyboardsolo en Julie weet dit goed weg te zetten en dan komt Neal binnen en laat haar zien wat een echte solo is terwijl hij de fret op en neer scheurt voor de gitaarsolo.
“2 Late” start met toetsen en maakt een meer commerciëler indruk. Het punt is dat ik niet van deze stijl hou, maar zoals ik al eerder heb gezegd ontbreekt het aan originaliteit.
Zal ‘Save Me’ het album dan redden? Ik ben bang van niet. Het is echter ook niet helemaal niet slecht. Een typische rocknummer. Het refrein is goed en pakkend, het gitaarwerk is redelijk goed en ik betrapte mezelf erop dat ik met mijn hoofd meedeinsde… dat is een meestal geen slecht teken. Plus nog een keyboard- en gitaarsolo en dan is het nummer alweer voorbij.
Dan zijn we misschien bij het laatste nummer op het “Lonely Shade of Blue” heeft als opening een akoestische stijl, deze meeslepende ballad mag natuurlijk niet ontbreken op een melodieus hardrockalbum. Jeffs zang is traag en emotioneel. Zijn beste optreden op het album. Normaal houd ik er niet van als een band eindigt met een ballad, maar moet eerlijk bekennen, deze zit muzikaal lekker in elkaar.
Nogmaals, fans van melodieuze rockbands als Giant, Journey, Ten, etc. zullen dit album leuk vinden. Hoogtepunten zijn de zang van Jeff Scott Soto en gitarist Neal Grusky, een goede combinatie met betrekking tot uitvoering en het schrijven van de nummers.
