Nouveaux – Beginnings
Jaar van Release: 1994
Label: Benson
Zoals de naam en titel doen vermoeden, is dit weer een nieuwkomer op de schijnbaar eindeloze lopende band van zeer getalenteerde CCM-melodische rockbands. Steve Ashley is geboren en getogen in een klein stadje in het zuiden van Michigan en begon op 19-jarige leeftijd gitaar te spelen. Na een aantal jaren oefenen en leren richtte hij Nouveaux op met zijn vriend Kurt Lehman. Nadat Paul Alan als leadzang en keyboards was toegevoegd, begon de band te spelen voor het Breakout Drug Education Program op middelbare scholen in het zuiden van Michigan.Nouveaux begon nummers te schrijven en kreeg uiteindelijk in 1994 een contract bij Benson Records in Nashville, Tennessee. Ze toerden ongeveer 4 jaar met verschillende artiesten, waaronder Michel Sweet van Stryper, Imagine This en vele anderen. Ze brachten twee albums uit: Beginnings uit 1994 en And This Is How I Feel uit 1996. KC Smothers verliet Nouveaux in 1997 om zich bij Whitecross aan te sluiten.
Met “Beginnings” heeft het een absolute goed debuutalbum afgeleverd die zijn debuutstatus totaal logenstraft. Al vanaf de openingsmaten van het door Def Leppard geïnspireerde “We Believe” is het duidelijk dat dit een band is met de nodige talent. Hiermee heeft men in het christelijke circuit een goede melodieuze hardrock/AOR die zich met de besten uit het genre kan meten. “United Stand” wordt in de opening afgewisseld tussen akoestische en leadgitaar. Dan wordt het tempo opgevoerd en is het een echt uptempo nummer. “Holding My Own” opent sterk en bouwt langzaam op naar het refrein een van de favorieten van het album. “Bridge Across The Water” wordt gestart met toetsen, hierna valt de band in, dit is een wat langzamer nummer, geen ballad, maar een rustig AOR nummer. Het volgende nummet is iets funkier met “Red, White, Black And Blue” en meer een Rhythm House-gevoel heeft. Dit is dan voor mij dan ook het minpuntje op het album, de zanglijnen lijken ook niet helemaal te kloppen.
Op ‘All That Glitters’ laten ze een meet heavy kant zien; Gitaar wordt zwaar aangezet. Gelukkig is deze keuze veel beter dan het vorig nummer. Lekkere drumbeat, smaakt naar meer. Dus ook dit onderdeel beheerst de band. “Some ThingsNever Change” is het volgende nummer. De eerste geluiden die binnenkomen zijn pianotoetsen en een paar effecten. Dan valt de zang van Paul Alan in, maar het is vooral een nummer gedreven door toetsen, maar in het refrein zijn dan toch ook de gitaren van de partij.
“Hurt So Bad” is een ballade in Idle Cure-stijl. Gitaar kickof gevolgd door zang, daarna pakt de band het op. Hier en daar heeft het ook nog wel wat weg van Giant een zeer verdienstelijk ballad. We beginnen akoestisch en een lekkere drumbeat op “A Time To Cry” en heeft wel wat weg van White Heart, had zo op het album van ‘Tales Of Wonder’ kunnen staan. Dit alles is slechts een aanloop naar het albumafsluiter “Across The Miles”, een puur AOR-nummer, compleet met leadgitaarwerk in Neal Schon (Journey)-stijl. Geweldige nummers, uitstekend uitgevoerd, allemaal gecombineerd met een eersteklas productieklus, met dank aan Doug Beiden. Als je van pittige rock houdt, maar toch met heel veel melodie is dit een album die je wellicht in je collectie wilt hebben.
Pakkende melodieën bijna elk nummer is de droom van elke AOR-fan. Bands als Bon Jovi hebben nummers gemaakt op een album die minder goed zijn.
Geef een reactie