Stryper – 7 Weeks Live In America
Jaar van Release: 2003
Label: Hollywood Records
Zoals ik zeker weet dat de meesten van jullie die dit lezen het weten, is Stryper na een onderbreking van twaalf jaar voor zijn twintigste verjaardag herenigd en begon het in de herfst van 2003 aan een tournee door Amerika. (Een recensie uit de oude doos)7 Weeks: Live In America, 2003 , Stryper’s langverwachte en eerste officiële live-opname, doet uitstekend werk door de energie en emotie van het optreden van de band tijdens de tour in kwestie vast te leggen. Stryper heeft, net als goede wijn, niets anders gedaan dan verbeteren met de jaren; de band klonk net zo strak en heavy als tijdens de hoogtijdagen van de jaren tachtig. Zanger Michael Sweet heeft het overvloedige bereik van zijn stem ook niet verloren, en als frontman van de band levert hij geweldig werk om een goede verstandhouding met het publiek te behouden. Michael combineert met leadgitarist Oz Fox voor veel strak klinkende ritmegitaarharmonie (“Reach Out”) en energiek dubbel leadgitaarwerk (“Soldiers Under Command”). Bassist Tim Gaines is nog steeds een kracht om rekening mee te houden, terwijl visuele tijdwaarnemer Robert Sweet een sterke en stabiele aanwezigheid blijft op drums.
De kracht van de productie van 7 Weeks: Live In America, 2003 schuilt in het live-gevoel, waarbij het album uitstekend werk levert om het geluid van het publiek vast te leggen en dit prominent in de mix te plaatsen. De ritmegitaar, geproduceerd met precies de juiste hoeveelheid scherpte en scherpte, laat je nog steeds versteld staan van hoe zwaar Stryper live overkomt. De basgitaar en drums stijgen beide netjes boven de instrumentatie uit.
Hoewel de productie behoorlijk goed is en Stryper zeer goed presteert, is 7 Weeks … geenszins een perfect album. Zo voert de band elk nummer vrijwel op precies dezelfde manier uit als in de studio. Niet één keer “wijken ze af van het script” door los te gaan met uitgebreide instrumentale passages die een drumsolo van Robert of een lange gitaarsolo van Oz of Michael mogelijk zouden maken. (De reden dat ik dit ter sprake breng is omdat deze deel uitmaakten van de bands die zich live afspeelden in de jaren tachtig.) En ik ben er zeker van dat dit een vergissing was, maar nergens op het album worden de leden van de band aan het publiek voorgesteld.
Tegelijkertijd is het albumhoes – met het logo van de band in vlammen gehuld op een zwarte achtergrond – aan de generieke kant. Ik kan het niet helpen, maar denk dat het logischer zou zijn geweest om in plaats daarvan een flatterende concertfoto van de band toe te voegen.
Je kunt geen beter nummer wensen om een live-album te openen dan het aanstekelijke en door pop beïnvloede “Sing along Song”. Overigens niet mijn favoriete nummer. Na een op het toetsenbord gebaseerde introductie komt de ritmegitaar agressief in actie en zorgt voor de nodige crunch om het nummer te helpen zo veel zwaarder te vertalen in een live setting. Ik vind het leuk hoe het nummer na drie minuten stopt en het publiek in cadans laat zingen met de vocale melodieën van de band (“Whoa-ooo. Whoa ooo La, La”) gedragen over de pittige basgitaar van Tim Gaines.
De eerste indruk die je krijgt bij het luisteren naar het energieke “Makes Me Wanna Sing” is het substantiële gevoel in de lage tonen. Nadat Oz losbarst met een vlammende gitaarsolo, praat Michael met het publiek, voordat Oz kort de leadzang overneemt tijdens het refrein van het nummer.
Ik kan begrijpen waarom Stryper ervoor koos om “Calling On You” live uit te voeren, omdat de band het nummer niet alleen als single uitbracht, maar ook veel MTV-airplay kreeg. En hoewel ik “Calling On You” op zijn best muzikaal bovengemiddeld zou kunnen omschrijven en niet noodzakelijkerwijs een weerspiegeling is van het betere materiaal van de band, komt het live veel beter over als resultaat van een meer direct ritmegitaargeluid.
Stryper duikt vervolgens in twee van de zwaardere nummers van To Hell With The Devil in “Free” en “More Than A Man”. Op “Free” zorgt Michael voor een zeer fijne melodieuze gitaarsolo, terwijl hij het nummer afsluit met enkele seconden dubbele gitaarharmonie met Oz. De mega-enorme power metal-achtige riff die “More Than A Man” naar zijn pakkende refrein drijft, laat me weggeblazen worden door hoe zwaar deze jongens weer op hun hoogtepunt waren.
“Caught In The Middle” valt op door de lyrische verandering die plaatsvindt tijdens het couplet: Over de keuze om “Caught In The Middle” live uit te voeren (een heel mooi nummer) kan ik niet klagen; aan de andere kant was het wel leuk geweest om in ieder geval nog één track van het ondergewaardeerde Against The Law te horen .
Het kwam als een verrassing om te horen dat Stryper voor het eerst sinds het midden van de jaren tachtig “Reach Out” als onderdeel van zijn liveset zou opnemen. En zoals verwacht vertaalt het nummer geweldig live, vooral het dik klinkende lage gedeelte en de kenmerkende weelderige vocale harmonieën van de band. De dubbele leadgitaarharmonie tussen Michael en Oz had niet strakker kunnen klinken.
‘L0ud ‘N Clear’!” roept Michael, terwijl hij het enige nummer introduceert dat Stryper speelt van zijn debuut-EP The Yellow And Black Attack . Hoewel de liveversie van “Loud ‘N Clear” niet zo snel overkomt als het origineel, houdt hij na al die jaren goed stand met zijn pakkende refrein en up-tempo energie. De basgitaar van Gaines opent nog steeds een instrumentale passage die eindigt met de snelvingerige gitaarsolo van Oz. Geen enkel detail, inclusief de daverende explosie aan het einde, is over het hoofd gezien. Michael windt er geen doekjes om als hij het volgende nummer introduceert. “Deze heet ‘The Waaaaaay ‘ !” Energiek, vrolijk en snel, “The Way” vertaalt zich geweldig in een live setting. Van de diep klinkende achtergrondzang die het refrein aandrijft tot de vervormde gitaarsolo van Oz en de adembenemende leadzang van Michael, er zijn wederom geen details over het hoofd gezien.
Stryper blijft in topvorm terwijl Michael uitroept: “Soldiers Under Command!” voordat een voorhamerachtige riff begint, gevolgd door enkele seconden melodieuze ritmegitaarharmonie. Het titelnummer van de tweede studio-release van de band klinkt nog steeds even krachtig als altijd, met zijn harde refrein en leadgitaar-afwisseling tussen Michael en Oz. Robert vernietigt ronduit op drums. Blijft een favoriet nummer wat elk concert wordt gespeeld.
“Soldiers Under Command” gaat perfect over naar “To Hell With The Devil”, terwijl een agressieve, door power metal beïnvloede riff het nummer vooruit drijft. De ritmegitaar verdwijnt echter uit de mix terwijl Michael de leadzang overneemt – “Spreek over de duivel. Hij is geen vriend van mij. Zich van hem afkeren. Is wat we in gedachten hebben” – om vervolgens brullend terug te komen op de voorgrond van het nummer aan het begin van het tweede couplet. Net als bij de studioversie ondersteunen enorme achtergrondzang het anthemachtige refrein, terwijl Oz het uit elkaar scheurt op de leadgitaar.
Michael introduceert “Honestly” door de tijd te nemen om een betekenisvolle boodschap over te brengen. “Honestly” kent nog steeds een keyboardgestuurde opening, maar komt uiteindelijk live nog beter over door een zwaarder ritmegitaargeluid en is hier door minder zoetsappig. Afsluiter is “Winter Wonderland” een fantastische coverversie van een kersthit. Geweldig wat een goedgekozen einde, kippenvel.
Hoeveel van jullie die dit lezen, kunnen tien Stryper-nummers noemen die niet op het album staan en waarvan je de band liever live zou horen optreden dan, ik doe een poging met “All For One”, “Against The Law”, “Lady”,“From Wrong To Right”, “Loving You”, “Co’mon Rock”, “Surrender”, “Holding On” en “The Rock That Makes Me Roll”.
Ik kan eerlijk zeggen, dat 7 Weeks : Live In America, 2003 als compilatie een solide selectie nummers bevat. Ik had hier en daar misschien een paar andere keuzes gemaakt, maar aan de andere kant is het niet mogelijk om iedereen tevreden te stellen – wat een van de uitdagingen is waarmee verzamelalbums worden geconfronteerd. Hoe dan ook, na een tiental jaar uit beeld te zijn geweest, is het zeker geweldig om deze jongens weer te horen. De volgende logische stap zou zijn om Stryper de studio in te halen en ons een album te geven met al het nieuwe materiaal.
